من آن سروم که از نامردمی ،هرگز ننالم ----من آن خورشید تابانم که می تابد ، به عالم

من آن ابرم ، که مهرو رحمت آرم                         من  آن بادم ، که بوی نعمت آرم

من آن دریای صبرم ،موج در دل                       من آن آتشفشانم ، گر خروشم در بزایم

من آدم نیستم، یک هاله ای از جنس نورم     مثال آدمی ، شکلی است از اشکال حالم

به شکلی دزدم و پستی،  مزید است                 دگر شکلم ، احد جز او ندیدست

بزرگم ، قادرم ، سرمایه دارم                            دگر شکلم تهی دستم ، ندارم

خدایا ، با خودم گر آشنا شم                             تویی من خود نیم ، از خود جدا شم

بزرگی را زسرو آموخت ، آدم                            به طوفانهای دنیایی ، نشد خم

اگر موجی به دل می داشت، دریا                     از آن گهواره ای می ساخت ، در را

اگر ابری بدی در دام طوفان                            نگه می داشت قطره تا بیابان

خدایا ترس از طوفان ،مرا کشت                        نه در زائیدم و گهواره ام خفت

ندانستم که آرامش به کودک                           سبب گهواره ای نا آرمیدست

ندانستم طلا و جوهر تو                                   زخشم خفته ، یک داغ دیدست

غروبت را نمی خواهم                                     طلوعت را نمی خواهم 

                   چرا ،چون نورم و تاریکیت هم ، یک پدیدست

بهشتت را نمی خواهم                                 جهنم را نمی خواهم  

                 چرا ، چون من وجودم هاله ایست، آن نور دیده ست

من آن نورم ،  در آن دیده                                      من آن فکرم ، به سر چیده

ظهورم ، ظاهرم ام الیقین است                            یقین ، گنج وجود مومنین است

اولین شعر ثبت شده از مهدی 27/06/90

 

نوشته شده در یکشنبه 90/6/27ساعت 2:27 عصر توسط مهدی نظرات ( ) |